Chicken Diamond, nog steeds uit het Franse Thionville, brengt zijn derde plaat net als de vorige twee uit op het in Rennes gevestigde Beast Records. Hij gaat nog een stapje verder dan op zijn eenvoudig getitelde ‘II’. Nog steeds een eenmansband voegde hij heel wat overdubs toe. Behalve zijn gitaar en stombox en zijn rauwe stem waren er overdubs van drums, basloopjes en ook heel wat samples. Deze keer gebruikt hij drumcomputers, synthesizers, basloopjes een alles wat hij digital kon reproduceren en vond dat het bij zijn tien nieuwe songs paste. Daardoor klinkt Chicken Diamond deze keer nog meer als een volledige groep dan ooit tevoren, al doet hij het allemaal zelf. Ook op het podium, al komt er dan uiteraard één en ander uit een doosje. Ook zijn stem komt nog beter tot zijn recht dan ervoor. Speelde hij voorheen de kaart van bluespunk, nu klinkt hij als een DIY-versie van een nachtelijke Tom Waits in diens beste jaren. Hij waagt zich zelfs aan een cover, al is hij behoorlijk onherkenbaar. ‘Maggie’s Farm’ van Bob Dylan krijgt een respectvolle maar rauwe versie waarbij hij de song helemaal naar zijn hand zet. Op de titelsong gaat hij helemaal loos op zijn gitaar,een beetje als Sonny Sharrock zelfs, om ze lekker noisy te doen klinken. Chicken Diamond is een graag geziene gast bij zielsverwant Reverend Beat-Man, die wel houdt van een stevige portie met blues geïnjecteerde rauwe punk en rock. Een nummer als ‘Dark Boogie’ weerklinkt wellicht elke dag in de woning van de Zwitser. Het is er eentje dat zelfs Jon Spencer zou weten te waarderen als hij de kans zou krijgen. Denk ook aan bijvoorbeeld Bob Log III die evenmin vies is van een beetje de grenzen oprekken. Zijn gitaar klinkt regelmatig net zo heftig als bij MC5 dus ja, we zijn onder de indruk van dit ruwe pareltje.