Als er iemand is die al een tijdje meedraait in het selecte clubje Japanse vrouwen dat met elektronica knutselt en met hun stem erbij in hun uppie een intieme, volkomen eigen wereld schept, dan is dat Tujiko Noriko. Melancholie, huiselijke gezelligheid en totale vervreemding gaan daarbij hand in hand, zodat je een knap verweven, uiterst fragiel en nogal navelstaarderig mengsel overhoudt. Van een betoverende schoonheid, dat ook. Op ‘My Ghost Comes Back’ overtreft Tujiko Noriko zichzelf, met uiterst relaxte, in hun eigen traagheid sudderende liedjes waarbinnen de elektronica en allerlei schotse en scheve beats alle kanten op knetteren. Van songstructuren trekt ze zich sowieso weinig aan, dus verwacht geen refreintjes of pakkende hooks. Op Planeet Noriko is er wel logische samenhang, maar die ligt in de herhaling en de zich daarbij gestaag ontwikkelende veranderingen. Naar het einde van een nummer toe breekt dan meestal de pleuris uit, en dat werkt bevrijdend. Het album is opgenomen in WORM in Rotterdam, fijn om te horen dat deze niet makkelijke muziek de helpende hand van een Nederlands Instituut voor Avant-gardistische Recreatie krijgt.