Extreem minimalisme van Ivan Pavlov, die me dwong m’n versterker zo hard te zetten dat de brom van mijn laptop zich in zijn muziek begon te weven (misschien dat de titel van de plaat daar op slaat). Het kan vriezen en het kan dooien bij Pavlov, en initieel liet ‘Music Vol.’ me nogal koud: wederom een plaat vol synthetische bleeps en blorps die ronddrijven in het digitale geluidsvacuüm. Een bekend medium, en dat als enige boodschap. Maar na een paar keer luisteren, met name met een hoofdtelefoon, begon ik de details te ontwaren die op subtiele manier sfeer geven aan wat, in essentie, toch synthetische bleeps en blorps die ronddrijven in het digitale geluidsvacuüm zijn. Opener ‘Ether Fields Forever’ is een veld van stasis-drones met afgeronde, buitenaardse synth-noten, als iets dat Plastikman voor Sähkö zou kunnen hebben opgenomen (minus de beats). Het nummer daarna combineert lage basnoten en microgeluiden met de nodige echo en galm, voor iets dat net zo onaards is als een ELpH-nummer en zo warm als een 12K-plaat. Het Coil-op-z’n-meest-minimalistisch-gevoel steekt nog een paar keer de kop op, net als echo’s van single tone droners als Eleh en Kevin Drumm’s ‘Trouble’. Niet iedere track werkt even goed, wat mij betreft, maar bij zulke minimale en gefocuste muziek moet een nummer je maar net liggen, want veel uitwijkmogelijkheden heb je als luisteraar niet. Bleeps en blorps dus, maar met sfeer. Vergeet niet uw versterker weer zachter te zetten.
