Nog niet zo lang geleden was DFA Records een toonaangevende partij in de alternatieve muziekwereld. Het door James Murphy en Tim Goldsworthy opgerichte label heeft op vrijwel geheel eigen houtje gezorgd voor het succes van de samenkomst tussen elektronische disco en de gitaargestuurde alternatieve poprock. Bands als The Rapture en LCD Sounsystem waren toonaangevende namen en het pensioen van beide werd ervaren als het einde van een tijdperk. Het valt dan ook niet mee om de twee albums die hier besproken worden los te zien van DFA en een bepaald tijdsgewricht. De verwachtingen die het label oproept, worden door beide partijen namelijk volledig bevestigd. The Juan MacLean is inmiddels een oudgediende bij DFA en In A Dream is alweer zijn vierde album. Het is een bijzonder geraffineerde elektronische dansplaat, die vanwege zijn technisch hoge niveau ook een beetje kil en herkenbaar klinkt. Ten opzichte van vorige releases valt er oppervlakkig bekeken geen kwalitatief of inhoudelijk verschil te constateren. Museum Of Love debuteert hier met een meer op synthpop georiënteerde plaat. Het geluid is typisch DFA, een dansbaar mengsel van synthesizers en akoestische instrumenten. House Of Love is dan ook het project van Pat Mahoney, de drummer van LCD Soundsystem. Al met al is hier sprake van twee niet echt verrassende albums met een herkenbaar geluid, maar is dat een probleem? Het is ergens geruststellend om te zien dat het label al die tijd zo’n duidelijke sound heeft nagestreefd dat we de recensie zouden kunnen afdoen met ‘meer van hetzelfde’. Is het immers niet juist een kwaliteit om als label voor een sound te staan en precies die aan de mensen te leveren? De lijn die zij hebben uitgezet in 2001 sluit naadloos aan op de twee hier besproken releases uit 2014. Weinig labels zijn de laatste jaren zo betrouwbaar geweest als DFA en dit zal hen in retrospectief geen windeieren gaan leggen.