De van Bergen naar Oslo verhuisde saxofonist Kjetil Traavik Møster studeerde af aan het conservatorium, maar speelde eerder bas in metalbands. Zijn geluid is daarom waarschijnlijk weinig kinderachtig qua volume en expressie, zo kun je in sommige situaties tenminste nog overleven. Toch heeft hij ook jarenlang de jazztradities uit de jaren 1940-1960 onderzocht en zich eigengemaakt, en dat betekende John Coltrane als grote voorbeeld. Met een keyboardspeler, bassist en drummer en begeleid door elektronica baant hij zich nu met een eigen groep een weg door de wilde en woeste jazzjungle, en zal menige jazzliefhebber zich in zn biertje verslikken bij zoveel woest en organisch geluid. Dat dan wel geworteld is in de freejazz, maar net niet die onnavolgbaarheid heeft, en zeker niet de ruimte tussen alle noten. Hier is meer sprake van een compact geheel dat opschuift in intensiteit en drukte, een soort riff waar iedereen zich met alle macht tevergeefs aan probeert te ontworstelen. Het rockt ook nog eens als een gek, doet denken aan The Soft Machine on acid en bruist van het leven.