Donker en dreigend, het derde album van Le Corbeau heeft de sluier van de nacht over zich, de sfeer van de wereld tussen waken en slapen, daar waar spoken rondwaren. Een diepe val uit de realiteit in het gat van de dromen. Maar dan wel het soort dromen waarna je badend in angstzweet ontwaakt. Op Moth On The Headlight gebruikt Øystein Sandsdalen (tweede gitarist van Serena-Maneesh) bouwstenen die eerder gebruikt zijn door Morphine, Girls vs. Boys en Sonic Youth om tot een beknellende noiserock plaat te komen. Zelden werd een saxofoon zo effectief ingezet in een muur van gitaargeweld als op deze plaat. De mystiek druipt al van het geluid wanneer het riet de angst de boxen inblaast. Met name door het gitaarwerk herinnert Le Corbeau hier aan Evol, zeker wanneer de vrouwelijke tweede stem Sandsdalen ondersteunen. Maar Le Corbeau is slepender dan Sonic Youth, het tempo is tergend, gitaarpartijen zijn gelaagd en vaak op verschillende manieren opgenomen. Zo kan de droge aanslag op de voorgrond liggen terwijl in de ruimte vervorming en het schone geluid doorgalmen. Haast hypnotiserend, maar dan het soort hypnose waarbij je je eigen sterfdatum ontdekt. Negen nummers lang zet Le Corbeau je het mes op de keel, dwingt het je te luisteren terwijl het aan een stuk door fluistert Zo klinkt de nacht, de ellendig lange nacht. Atonaal, rokerig, rot en vergeten, vol hoop naar de dag waarin men zonder angsten en demonen eindelijk slapen mag.