Kalme horrordrones van Svarte Greiner, alias Erik Skodvin, tevens helft van Deaf Center en baas van Miasmah Records. Twee lange stukken, de eerste subtieler dan ik me zijn vorige plaat, ‘Black Tie’, herinner. Langzaam drijvende tonen onder spanning, terwijl onherkenbare geluiden in de verte langs regenen. Het geluid is wijds, zit de luisteraar niet echt op de huid. Als het bij een film hoorde, was het een traag trekkend beeld van een donker landschap, meer bossen dan bergen. Sinister is het niet echt, eerder melancholisch. De tweede track speelt meer op de angstreflex. Synthetische kerkergeluiden galmen in een holle ruimte, zonder het houvast van de traag hypnotiserende geluidsgolf van het eerste nummer. Niets nieuws onder de (zwarte) zon, maar halverwege ontwikkelt het zich naar iets meer meditatiefs, en van angst naar fascinatie, met subtiele toevoegingen van gitaar en elektronica. Een mooi einde aan wat uiteindelijk toch een bevredigend enge plaat is.