Naamsverwarring. De ene woont in Berlijn, de andere in Nederland. Beide heren hunkeren naar eenzelfde geluid. De ene wat zachter en weemoediger dan de andere. David Douglas, niet alleen een Utrechter maar ook een Schots botanist, begin 19de eeuw, die s nachts naar de sterren keek maar verblind door de schoonheid van de maan, enkel de maan nog kon observeren. Het is puur toeval, naamgenoot zijn en ook s nachts naar de maan staren. Dat gevoel van ruimte en afstand verstopt David Douglas in Moon Observations. Het staren naar wordt vertaald in warme, zompige, poppige elektronica dat ergens steeds weer flirt met zachte house en ambient, met John Talabot, Caribou en een enkele keer Moderat. David Douglas roept vocale hulp in van Petter Carlsen en Blaudzun. De sfeer is warm, het geluid is doordrenkt van zonovergoten disco mutaties en uitdovende gezelligheidsvuurtjes. De avondbries waait door Moon Observations en kleurt het door field recordings en studio-tricks doorregen geluid. Higher klinkt nu al herkenbaar als single. Sweet Moonflower flirt met de (Berlijnse) avondzon en Douglas gooit extra glitch-hop elementen tussen de meanderende, sfeervolle ritmes en vrolijke grooves. Moon Observations is vergeven van een romantisch en zweverig verlangen naar zwoele zomeravonden, wegdromend en starend naar de maan.
Douglas Greed teert op diezelfde zwoele zomeravonden om met zijn tweede langspeler Driven vooral de nachtelijke ritten op te fleuren. Geen tijd om naar de maan te staren, er moet af en toe gedanst worden. Ook Greed tapt zijn inspiratie uit het elektronica-heelal en kruist techno, house, breakbeat en downtempo vibes met de wat rasperigere kantjes van de donkerste popmuziek. Een nauwelijks hoorbare tik Depeche Mode, maar ook Moderat staat op zijn invloedenlijstje. Met de openingstrack Further, het door Mooryc ingezongen Driven en Hurricane zwermt Douglas Greed gretig langs de elektronica-popgeluiden van deze Berlijners. Het technogetinte B12 wakkert de sfeer op Driven aan. Op Salad + Beer insinueert Greed een trance-festijn dat hij pas later op My Mind Is Monkey laat losbarsten. Het is een beetje de teneur van de volledige plaat. Veel beloftes, veel verwachtingen en weinig wordt even spannend ingelost. Driven is vooral het net bijna.