Monika Force biedt een staalkaart van de laatste lichting artiesten op Monika Enterprise, de hoogst boeiende en eigenzinnige independent van Gudrun Gut. En dat geheel naar haar evenbeeld trouwens. Gut was een van de voorvrouwen van het illustere Berlijnse punkmeidencultcombo Malaria, schreef met Die Sonne ooit een techno-zomerhit op haar naam en die van Blixa Bargeld en is de bezielster van de befaamde Ocean Club radioshow en clubavonden, waar ook Thomas Fehlmann vaste dienst uitmaakt. Maar vooral lanceerden Gut en haar label mee de intussen al weer voorlaatste Neue Deutsche Welle van het digitaal chanson, met zijn verraderlijk transparante en bedrieglijk zeemzoeterige synthesizergeluidjes en stemmetjes en zijn tekstuele onnozelheden. Singer-songwriter en programmeur werden één, house en lounge vloeiden over in lo-fi en chanson. En zo ook op Monika Force.
Wij zwijmelen ongegeneerd weg bij het weergaloos mooie digitale chanson van Chica + the Folder, ingetogen en melodisch in Ill Come Running, ontregeld en rusteloos in Daleko. En bij de charmant krakkemikkige lo-fi elektronica van Figurine, de plagerige avant-lounge van Florida en de tal van instrumentale pareltjes elektronische weemoed van Komeït, Contriva en genreboegbeeld Barbara Morgenstern. Curiosa zijn een avant-garde treurdicht van Manuela Krause + Pole, de prettig gestoorde elektroclash postpunk van Cobra Killer en dartele elektropop van meidengroep Burka Band uit godbetert Kaboel. Hoogtepunten zijn een bloedmooie Dntel remix van Aus Heiterem Himmel van Barbara Morgenstern en de hypnotiserende, even doorleefde als elegante tristesse van Brautlied van Michaela Melián.
Dat Brautlied is tevens de opener van Michaela Melián haar nieuwe album-cd Baden-Baden. Die plaat ontleent niet voor niets zijn titel aan Duitslands meest prestigieuze (en dubieuze) kuuroord, dat zich zelfgenoegzaam als vanouds (zoals alles daar) met verdoken gulzigheid wentelt in zijn licht-decadente, wuftjes rottende retro-chic. Baden-Baden met zijn Schwarzwaldklinik en dito taartgebak, zijn in hoogzomers uitgedroogde bergbeek en verslenste rozentuin, zijn Russische gangsters en accompaniërende platinas die er hun aristocratische voorgangers van weleer komen opvolgen aan de speeltafels van het opulente casino. Al die elegante decadentie, melancholische chic, speelse luxe en onderliggende zelfdestructie, is ook terug te vinden op Baden-Baden. De vage somberte van de bezwerende minimal van Strasse krijgt in het rusteloze Verkehr een onheilspellend tintje. Ignaz Guenther House is een mix van dartele dub, hedendaagse klassiek en een experimentele elektronica. In het monumentale Panorama wordt een ongemeen diepe technogroove ingenieus doorspekt met ietwat rommelig-naïeve lo-fi gitaarakkoorden. En helemaal in stijl gaat La Melián eruit met een onwezenlijk mooie cover van A Song For Europe van Roxy Music. Melián zingt zelf, maar wij dachten even dat Nico van bij de engelen was teruggekeerd. (gb)
