Hemel, wat is dit? Progressieve rock uit 1972!? Het begin van het nieuwe album van Deerhoof doet de voor dergelijke muziek vrij allergische Gonzo-recensente schrikken. Alsof de punk met deze vreselijke egomuziek niet een einde had gemaakt! Nee, oudje, dat was meer dan 25 jaar geleden. Alles komt weer terug en begint weer van voren af aan. Gelukkig neemt Deerhoof niet het vreselijke, zelfingenomen muzikantendom van de progressieve rock over, maar haalt men ook inspiratie uit het avontuurlijke van de punk, jazz en de gitaarnoise à la Trumans Water. En de kinderlijke zang van Satomi Matsuzaki maakt Deerhoof definitief ongeschikt als stadionact. Veelvuldige beluistering van Milk Man doet zelfs mooie nummers ontdekken, waaronder C, het springerige, melodieuze Milking en het lieve Dream Wanderers Tune. Deerhoof is een band die zich van muzikale hokjes niet veel aantrekt, en (dus) voor het avontuur gaat. Dat is zonder meer te prijzen, maar het zou mij lief zijn als men een aantal hokjes (bombast, rockdrums) de volgende keer zou overslaan.