We ontwaren een sinistere samenzwering om ons ver uit de buurt van dit cassettealbum te houden. Je weet al langer dat we een slechte groepsnaam een onneembaar obstakel vinden, en de hoes ziet er uit als iets dat door een stomdronken gevleugelde eenhoorn uitgekotst werd in de kleurrijkste vijver van Regenboogland. Bovendien is Alan Trench betrokken: een naam die we vooral in verband brengen met het onfortuinlijke neofolklabel/distributeur World Serpent (1989-2004), en wiens vorige muzikale projecten (onder andere Orchis) steeds meer stof liggen te vergaren op onze crepeerzolder. Een eerlijke tweede kans dan maar? Het genre heet trouwens psychedelische neofolk. De loops en kinderstemmetjes doen aan Current 93 denken, en dan is ook de combinatie van introverte mannelijke/vrouwelijke zang, dwarsfluit en akoestische gitaar nooit veraf. Wat Howling Larsons een beetje doet afwijken van de overduidelijke invloeden, is de neiging om experimentele grondlaagjes te maken. Hierdoor komen we in de buurt van labels als AntiClock Records en groepen als The Gray Field Recordings. Daarmee is meteen bewezen dat neofolkies nog steeds de neiging hebben om samen te klitten. Want zangeres Rebecca Loftiss is in beide projecten actief, mag verantwoordelijk gehouden worden voor het artwork (neem alstublieft haar waterverfdoos af, iemand), en bracht eerder werk van Temple Music uit: een andere manifestatie van Trench.