Moeilijk. Met een opgestoken (middel)vinger preken over wantoestanden in en van Amerika en toch maar je albums uitbrengen op American, een onderdeel van vette multinational Sony BMG notabene. Op Graspop (en elders) de jonge menigte opjutten, maar tegelijkertijd een prijskaartje van 30 Euro plakken op een eenvoudige t-shirt. Het is met andere woorden niet eenvoudig om een band als System Of A Down inhoudelijk geloofwaardig en/of integer te noemen. In hun thuisland staan ze op de zwarte lijst van de FBI en de CIA, maar tegelijkertijd distantiëren ze zich in interviews van een uitgesproken politieke band als Rage Against The Machine. Pas echt moeilijk is System Of The Down te haten omdat het in alle verdere opzichten een fan-tas-tische groep is. Mezmerize, hun vierde album, is bovendien een instant klassieker. (Nog dit jaar verschijnt de zusterrelease, namelijk Hypnotize, dus dat belooft.) Het viertal heeft ditmaal de perfecte symbiose tussen technische complexiteit, dynamisch experiment en melodieuze verteerbaarheid neergepoot. De tegendraadse songstructuren die hun titelloze debuut uit 1998 en het doorbraakalbum Toxicity (2001) kenmerkten, zijn hoegenaamd niet verdwenen, maar werden meer dan ooit samengebald tot een aanzienlijk toegankelijker geheel. En toch is het geluid niet wezenlijk veranderd. En dat is op zich al een prestatie. Die aanpak levert uiterst catchy nummers op zoals B.Y.O.B., Radio/Video, Violent Pornography of Sad Statue terwijl die toch nog altijd snoeihard, zenuwtergend én grillig van aard zijn. Net als in het verleden versmelt het viertal de meest uiteenlopende invloeden (Armeense) folk, jazz, metal, hardcore. Het is precies die stilistische schizofrenie die hen volstrekt uniek maakt. Met voorsprong nu al de alternatieve metalplaat van het jaar. Megarelease van een megaband!