‘Memory Fragments’, uitgebracht bij Room40, vertegenwoordigt een aantal fascinaties van componist en av-kunstenaar Pierce Warnecke. Wat materiaal betreft, is dat de combinatie van elektroakoestisch geluid en field recordings, analoog en digitaal; inhoudelijk zijn het onderwerpen als verval, herinnering en sporen van wat verdwijnt, zelf ook weer onderhevig aan teloorgang. Je hebt het kunnen lezen in een interview met Warnecke in GC#129. Hij beschouwt een herinnering als een opname van de zintuigen, die wordt opgeslagen en teruggespeeld door de geest. De herinnering is echter nooit eender als het originele moment. Digitale audio- en video-opnamen lijken die ‘werkelijkheid’ wel exact te kunnen weergeven, maar Warnecke zet daar terechte vraagtekens bij. Afgezien van de filosofische kwestie dat een moment nooit herhaalbaar is, is ook digitaal materiaal aan verval onderhevig. Daarover gaat ‘Memory Fragments’, waarop Warnecke opnamen bewerkt voor een (symbolisch) proces van verandering en vervaging van de ‘digitale herinneringen’. Gedurende negen composities werkt hij steeds met dezelfde elementen, te beginnen met de aanslag van een pianotoets. De nagalm daarvan sterft weg, komt weer terug en wordt door Warnecke vervormd tot drones met verschillende kwaliteiten. De lagen van drones combineert hij in het derde nummer met geluiden van voorwerpen die stoten, vallen, schuiven en botsen, en opnamen van regen en onweer. In het daaropvolgende nummer beginnen de drones ‘te desintegreren’ en worden de rondgestrooide geluiden steeds nadrukkelijker, totdat er slechts chaos over lijkt te blijven. Daarmee vormen de eerste vier nummers – samen ‘Part 1’ – een duidelijk en boeiend voorbeeld van transformatie en verval. Het tweede deel van ‘Memory Fragments’ bestaat uit vijf nummers, die veel dezelfde elementen en klanken gebruiken, maar minder een lijn volgen. Als zelfstandige nummers zijn ze zeker zo fascinerend in hun botsende klanken of kortere ontwikkelingen. Warnecke heeft hier een zeer overtuigend album afgeleverd.
