We kregen een paar maanden geleden een stapel cds die heruitgaven waren van het latere werk (op Mute) van Jon Spencers Blues Explosion, die we met veel plezier luisterden en er, uiteraard, een lovende recensie aan weidden. Ondertussen is ook het werk van zijn baanbrekende band Pussy Galore opnieuw uitgebracht. Jammer genoeg bereikten die cds de redactie niet, of heeft iemand ze laten rondslingeren. We hadden graag die extra’s gehoord, maar we zeggen net als den Jon: fuck off. We zagen ooit Pussy Galore live, net na het uitbrengen van Right Now! in de al jaren tot het verleden behorende cultuurtempel Limelight (Kortrijk) en dat was puur genieten van een portie primitieve rock-n-roll gebracht met een arrogantie om U tegen te zeggen. Met de Blues Explosion zocht Spencer steevast de ruwe kantjes van de bluespunk op en liet het merendeel van de Galore-noise achter zich. De arrogantie bleef, net als de muzikale agressie en de drang om een statement te maken. Blues Explosion schreeuwend in al zijn mogelijke expressievormen was de boodschap. Stilstaan niet toegelaten en dat hield Spencer, samen met Judah Bauer en Russell Simins, zo lang vol tot ze zelfs een platform kregen op grote festivals. Er kwam na veel jaren samen musiceren als trio een haar in de boter, Jon wilde ook wel eens bij zijn Christina (Boss Hog, Pussy Galore) zijn en de bluespunk kon hem even gestolen worden. Acht jaar na de vorige plaat is er nu, quasi vanuit het niets zo lijkt het wel, een nieuwe. En of we daar blij mee zijn. Niet dat de nummers direct in onze kop post vatten. Wel dat ze na een paar keer luisteren er niet meer uit te kloppen zijn. Strange Baby, Battle Baby en Danger, die alle drie in de middenmoot van de plaat zijn terug te vinden, gaan zo het album vol klassiekers van de Blues Explosion in. De mannen zijn ouder geworden, wij ook, en toch heeft de band nog niets aan urgentie ingeboet. Twintig jaar na de oprichting en nog steeds musicerend als jonge snaken, zo hoort het.