Toen Defunkt in 1980 haar eerste plaat maakte, had de wereld al kennisgemaakt met punk en funk. Tussen die schijnbare tegenpolen bleken evenwel fusies mogelijk te zijn, zoals die gemaakt werden door blanke bands als Gang Of Four. Defunkt, de band rond trombonespeler/zanger Joseph Bowie, viel op door zwarte funk en jazz met een punkachtige houding te spelen. Uiteenlopende namen als James Brown, Talking Heads, The Clash en Prince namen de band mee op tournee. Inmiddels is er weer een nieuwe plaat verschenen: ‘Mastervolt’. Die is funky, maar net niet ritmisch dwingend genoeg. Met de ingrediënten zit het wel goed: funk, Chic-achtige dameskoortjes (soms zelfs in het Frans), een paar smerige dissonante gitaarsolo’s, en veel fraaie blazerspartijen. Het spannende is er echter vanaf. De nummers blijken alleen bij nadere inspectie soms dwars en weerbarstig in elkaar te steken, maar oppervlakkiger beluisterd merk je daar niet veel van. Sterker nog: de muziek ligt opvallend gemakkelijk in het gehoor, bijna te gemakkelijk. Eenvoudige refreintjes leiden te sterk af van de tegendraadsheid. De band die er ooit een punkesque houding op nahield, doet geregeld, op een verkeerde manier, een beetje classic rockerig aan. Dan wordt bijna een uur toch iets te lang, ondanks fijne uitschieters als het slepende ‘The Petroleum Song’. ‘Mastervolt’ is niet slecht, maar de kans is groot dat je toch liever een klassieker van Sly And The Family Stone of een recent meesterwerk van The Roots opzet.