Martha’s Vineyard is een rijkemenseneiland voor de kust van Massachusetts waar Bill Clinton graag zijn eeuwig blozende neus in de zeelucht komt steken. Maar er wonen ook gewone mensen zoals Elisha Wiesner, van de plaatselijke indiehelden Kahoots. Samen met Bob Weston (Shellac, Mission Of Burma) en Chris Brokaw (Come, Codeïne) vormt Wiesner The Martha’s Vineyard Ferries. Wiesner is de gitarist, Weston speelt bas en Brokaw drumt. Jep, Chris Brokaw op drums en niét op gitaar. Spijtig natuurlijk, weet iedereen die Brokaw ook maar één minuut aan het werk heeft gehoord. Gemiste kans, maar geen man overboord, want het trio serveert zeven nummers (22 minuten) gebalde gitaarrock van het soort dat weliswaar helemaal niet meer van deze tijd is, maar wél absoluut nog relevant kan zijn. Martha’s Vineyard Ferries spelen het soort uitgepuurde indierock dat wij ons nog herinneren uit de tijd toen studio’s nog geld kosten en overdubs beschouwd werden als kleingeld in de deal met de duivel. De songs zijn stilistisch tamelijk uiteenlopend – denk Dream Syndicate op een donkere dag, Guided By Voices op hun loomst en Wire op hun nijdigst. Even tijdloos als gedateerd dus – op opener ‘Wrist Full Of Holes’ wordt zelfs het sinds 1995 in onbruik geraakte gitaareffect flanger weer bovengehaald. Amper zeven songs telt ‘Mass. Grave’, maar ze zijn wel alle zeven behoorlijk tot uitstekend. De meeste songs komen uit Wiesners hoed, maar ook Brokaw en Weston dragen een song aan. Brokaw beschouwt zijn ‘She’s A Fucking Angel (From Fucking Heaven)’ naar verluidt zelfs als één van zijn beste. Wellicht in de opwinding van het moment, maar het is alleszins een instant-meezinger, ondanks (maar waarschijnlijk net dankzij) de lichtjes puberale tekst. Westons ‘Look Up’ is dan weer een kwade postpunkknaller die zo naast het beste van McLusky kan. Wiesners composities moeten niet onderdoen voor die van zijn oudere collega’s. Zo is het behoorlijk opgedraaide ‘Parachute’, met zijn militant geblafte “Fold It/Pack It/Check It” een in song vermomde driloefening. Het hooglijk melancholische ‘Ramon And Sage’ is een uitstekende song, maar wél ietwat hooggegrepen voor Wiesners beperkte zangstem. ‘Blonde On Blood’ is dan weer amper een song te noemen, maar wat een heerlijk doordrammende riff van Brokaw (die – het bloed kruipt waar het niet gaan kan – er en passant toch maar snel een micro-solo uitperst). Maar het bijzonderste nummer is waarschijnlijk afsluiter ‘One White Swan’: Weston en Brokaw leggen een inktzwarte anti-groove neer, en Wiesner snijdt met zijn beperkte stem door merg en been.
Vernieuwend? Haha! Uitstekend? Ja. Niet te missen? Dat hangt van de rest van uw platencollectie af.