Eigen kweek uit de stal van Kraak en naar verluidt ook een van de revelaties van de recentste editie van het Kraakfestival. Dat ze daar zouden opvallen is niet zo verwonderlijk zodra je vaststelt dat je te maken hebt met twee jongelingen (studenten Simon Apers en Tim Depraetere) die met bas, gitaar en toetsen iets in elkaar gebrouwd hebben dat vooral verwijst naar de postpunk van goed dertig jaar geleden. De half gemompelde zang doet meer dan eens denken aan Ian Curtis, de combinatie van kille wave en poëzie heeft in België een duidelijke voorganger in De Brassers en deze acht songs zijn soms zo uitgebeend en ontdaan van het overbodige dat Young Marble Giants een ijkpunt wordt. De sound en instrumentbeheersing zijn rudimentair, het accent is onmiskenbaar Vlaams, maar toch is dit een half uur dat overtuigt, al is dat vooral dankzij de ijzersterke eerste helft. ‘Starships’ is een gedroomde opener, waarin de geprevelde woorden, kronkelende baslijn en herhaalde gitaarnoot meteen zorgen voor beelden van postindustriële kaalheid. Met ‘This Is Closure’ en ‘Love Lost’ worden er vervolgen aan gebreid die al even hypnotiserend werken, met gekapte gitaren, cheesy synths en bakken galm. ‘Accept Defeat’ heeft dan weer een sound die perfect bij z’n titel past: dissonant, nihilistisch en slepend aan een pervers traag tempo. Denk aan een stoffige demo van de oude Fall. De B-kant van het vinyl is helaas iets minder: het vermengen van Nederlandstalige poëzie met Engelse slogans zorgt in ‘Damocles’ voor een wat knullig effect, terwijl de ruisende trompet een fijn ideetje is in ‘Pleasy Stay’, maar niet kan voorkomen dat al de herhalingen gaan vermoeien voor de song ten einde is. Dan liever de basmetronoom van ‘Define My Day’ en de kitscherige melancholie van ‘Foor’. ‘Manifold’ is niet over de hele lijn even geslaagd, maar geeft je wel het gevoel dat dit slechts een momentopname is die onvoorspelbare en straffe vervolgen kan krijgen.