Er is weinig zo aanlokkelijk in de zomermaanden als een duik in de verkoelende golven van de Noordzee. Op hun album ‘MAAR’, op het Cortizona-label dat elders in dit blad besproken wordt, laten producer Le Motel en gitarist Bruce Wijn horen wat er kan gebeuren als je je onderdompelt in klotsend aanrollende dagdromen. Na een kort intro waarin kinderen rondspetteren door de branding voel je je langzaam wegglijden in een wereld zonder haast, maar vol verzadigde kleuren. Soms duiken stevig aangezette slagen op in dit palet, maar ook die zijn loom, alsof ze het ene been slechts met de grootste moeite achter het andere weten te krijgen. In de overgang van ‘Ahab’ (jawel, de bezeten kapitein uit ‘Moby Dick’) naar ‘Seagulls’ kom je boven, terwijl meeuwen krijtend door de strakblauwe lucht cirkelen. Die meeuwen duiken steeds maar weer op, ook aan het begin van het afsluitende ‘Blankenberge’, genoemd naar een Belgische kustplaats waar zich ook een hotel Moby Dick bevindt. Het tweetal weet de sfeer goed vast te houden, van de eerste waterige akkoorden op gitaar en dito toontjes uit toetsenbord, tot het doorweekte slot vijfentwintig minuten later. Dit is geen muziek om eens stevig op te sporten. Dit album laat zich beter genieten met een koele drank. Of, beter nog, een ijscoupe met de reusachtige proporties zoals de versnapering die Suske en Wiske niet kunnen weerstaan in de ‘Sissende Sampan’.
