Van zodra het trio Monkey Island van wal steekt op hun cd Luxe Et Redux hebben we het al door: dit is een Britse band. Jammer voor hen dat John Peel al een tijdje niet meer onder ons is, want de muziek van deze drie was een kolfje naar zijn hand geweest, en hij zou deze plaat ongetwijfeld grijs hebben gedraaid. Uit het Londense Hackney komen ze, en in die illustere hebben ze uiteraard van The Fall, Stump en The Nightingales gehoord. Blues, punk, garage, stekelpop en indie met weerhaakjes. Averechtse ritmes, typisch Britse zeurderige zanglijnen die nergens overheersen, veel stop-startmomenten die telkens voor een omslag in textuur en ritme zorgen. Zestien springerige liedjes zijn het resultaat, die niet makkelijk in het hoofd blijven plakken door hun afwisseling en onvoorspelbaarheid. Wat uiteraard goede eigenschappen zijn van een cd, want dan hebben we sneller de neiging om de plaat nog eens op te zetten. Het boekje, uitdrukkelijk op gerecycleerd papier, is met even veel zorg als de songs in elkaar geknutseld. Monkey Island is eindelijk weer een Britse band die ook onze goedkeuring kan wegdragen.