Als de redactie twee albums bij elkaar zoekt voor één recensie, kunnen daar soms de wonderlijkste combinaties uit ontstaan. De overeenkomsten tussen Dommengang en Cid Rim lijken er namelijk nauwelijks te zijn. ‘Love Jail’ is een nogal traditionele bluesrockplaat, die in een fuzzy, punkachtig jasje is gehesen. Die buitenkant verhult nauwelijks dat dit eigenlijk gewoon dad rock is: nadruk op riffs en aanstellerige solo’s -lekker luchtgitaar spelen als je gezin niet kijkt– terwijl het échte bluesgevoel eigenlijk nergens te bekennen is. Voor een paar nummers is dat oké, maar al snel begint ‘Love Jail’ te eenvormig te worden. Cid Rim is op een andere manier een beetje vermoeiend. Deze producer maakt muziek waarin de drumpatronen voorop staan: alles draait om de veranderlijke en soms nogal klotserige ritmiek. Daaroverheen worden zich uitvouwende eighties-synths gedrapeerd en orgels die klinken alsof iemand met z’n ellebogen op het toetsenbord ramt – beetje progrockachtig wel; zou dat dan toch die link met Dommengang zijn? De muterende beats doen enigszins denken aan artiesten als DJ Shadow en Shigeto, maar die weten sfeer te scheppen. Cid Rim daarentegen gaat voor maximalisme: meer drums, meer synths, meer orgels –zen is anders.