De grens tussen pastiche, pop en pretentie is een fabelachtig ding dat menig muzikant in de loop der jaren geprobeerd heeft te vinden. Cymbals Eat Guitars is zon band die er al een tijdje naar op zoek is. In 2007 bestormden zij de speakers met het zelf uitgebrachte album ‘Why There Are Mountains’ dat begon met ‘And The Hazy Sea’. Dit bijna progressief gecomponeerde nummer van een goede 6 minuten waarin frustratie, romantiek en nostalgie elkaar in rap tempo afwisselden werd begeleid door een hoop geschreeuw en gitaargeweld en liet meteen zien waar de band goed in was. Met hun derde album ‘Lose’ lijkt de groep een extra grote worp te willen doen naar de harten van het publiek. De middelen hiertoe zijn een opgeschoonde productie en een toegankelijker, simpeler geluid. Er is weer sprake van grootse, ambitieuze uitschieters in de vorm van lange nummers als ‘Jackson’ en ‘Laramie’, die beide boven de zes minuten klokken. Helaas wordt er ook gewerkt met kortere composities die variëren van opvallend simpel (Child Bride) tot onopvallend sober (Warning). Het is jammer dat de uitgekristalliseerde visie die uit de langere nummers spreekt niet over het gehele album is doorgetrokken en de band in zijn worsteling de gulden middenweg te vinden soms in genre-oefeningen lijkt te vervallen. Ondanks dat worden er tussendoor echter ook grote hoogten bereikt en dat is meer dan de meeste bands kunnen zeggen. Dat bewijst het Chileense La Hell Gang, die met hun nieuwe album ‘Thru Me Again’ een productioneel hoogstaande, doch enigszins gezapige stoner pastiche afleveren, doorspekt met rokerige psychedelica. Het vermoeden rijst dat we hier te maken hebben met niet meer dan een efficiënte echo van lang vervlogen zaken uit de jaren 1960. Er wordt effectief in de degelijkheid gelanterfant, zonder daar boven uit te stijgen. Het Canadese Alvvays doet iets vergelijkbaars, maar put op hun naar zichzelf genoemde debuut uit de meer lieflijke shoegaze die het tweepop genre in jaren negentig van de vorige eeuw rijk was. Echte hits komen er niet voorbij en daadwerkelijk interessante kwinkslagen worden er ook niet gemaakt op het door Chad VanGaalen geproduceerde kleinood. Het resultaat is daarom wederom niet meer dan een prettig luisteralbum. Dit leidt tot een conclusie… Of het doel bereikt wordt of niet, de zoektocht ernaar levert nog altijd een meer verrassende reis op dan een uitgestippeld tripje.