‘Live Electronic Music’ is een lastig album om te recenseren; is het wel een album? Of een object, of een concept? Daar begint het al. Het nieuwste werk van Spyros Polychronopoulos is zowel een compositie als een kunststof doosje; ze vormen een onlosmakelijke eenheid.
‘Live Electronic Music’ is een ‘apparaat’ dat dankzij software die de Griekse componist samen met Fotis Kontomichos heeft ontwikkeld, zijn inhoud op telkens andere wijze afspeelt.
Het ‘album’ bestaat uit vier muziekstukken. Zo is er een elektronisch stuk met een sterk ruimtelijk geluid van ratelende, sissende en wegschietende klanken, licht galmend alsof ze uit een verte komen of nabij en droog klinkend.
Een ander stuk bestaat uit een collage van gefragmenteerde elektronische en akoestische elementen, alles vooral in korte stoten, met op de achtergrond geroezemoes, licht geratel en een akoestische muziekopname. Wat we ons daarbij moeten bedenken is, of het nu elektronisch gecreëerde klanken, stemmen of akoestische muziek betreft: feitelijk zijn het allemaal enen en nullen.
Elektronische muziek bestaat altijd uit vooraf opgenomen of gegenereerde samples, legt Polychronopoulos over dit project uit. De uitdaging voor hem en Kontomichos was om een elektronisch stuk te componeren, dat wordt uitgevoerd zonder muzikant, terwijl toch geen enkele uitvoering eender is.
Hun software produceert, verwerkt en mengt in realtime vijf afzonderlijke audiokanalen, die worden ‘gevoed’ met willekeurig uit de database geplukte samples. De audiokanalen werken met verschillende filters, waarvan de parameters steeds variëren. Kortom: anders dan bij een ‘gewone’ mediumdrager en –speler is geen enkele ‘uitvoering’ door de Live Electronic Music-doos ooit hetzelfde.
Daar hebben we het tweede lastige punt voor deze bespreking: met alleen de mp3’s van de vier muziekstukken is het effect van de realtime en telkens unieke productie niet te ervaren. Echter, het muzikale bronmateriaal klinkt goed en het concept veelbelovend. Er zijn tweehonderdvijftig exemplaren gemaakt.