Alweer een nieuw label met ambities. Hoe meer de onheilstijdingen en paniekgolven uit de muziekwereld elkaar opvolgen, hoe meer jonge labeltjes als paddenstoelen uit de ondergrond schieten. Aguirre kiest alvast niet de makkelijkste of meest voor de hand liggende route want op het menu staan naar eigen zeggen Experimental, New Age, Krautvibes, Outer Limits, Avant Garde, Free Jazz, Psychedelica en Noise. Bedoeling is artiesten uit het tapecircuit te presenteren op vinyl. Twee vinylplaten (op slechts 330 stuks elk) bijten bijgevolg de spreekwoordelijke spits af, maar in de nabije toekomst zal Aguirre ook werk uitbrengen op lekker ouderwetse cassettes. Worden nu al aangekondigd: Dolphins Into The Future, Brother Raven, Cloudland Ballroom, Dylan Ettinger, Natural Snow Buildings, Steve Hauschildt en Rivercrest. Caboladies Chris Bush en Eric Lanham uit Chicago- zijn exponenten van de experimentele niche waar tapes en cd-rs meer dan gemeengoed zijn, die vaststelling wordt ook bevestigd door hun discografie. Live Anywhere daarentegen is, na Atomic Weekender op Digitalis Industries, hun tweede release op vinyl. Zoals de titel al suggereert, is het album een liveregistratie, meer bepaald van een show die het duo deed voor een plaatselijk radiostation. Live Anywhere is een botsing van improvisatie, chaos én structuur; van analoog minimalisme, musique concrète versus drones en ambientesque soundscapes. Het geheel balanceert tussen hermetisch en toegankelijk, maar weet wel continu de aandacht vast te houden. Wie Pulse Emitter een beetje volgt, moet zeker ook even halt houden op www.myspace.com/caboladies. Net zoals de eerder vermelde Dolphins Into The Future (zie GC#97) maakt ook Josh Burke (Sky Limousine) deel uit van wat met een knipoog de new wave of new age zou kunnen noemen. Prana kreeg immers als bijsluiter volgende zweverige raad mee: Relax and imagine yourself hovering above the returning current, submerged in the presence of universal water. Burke propageert de lijn van de pure, klassieke new age. Toch hoeven we niet meteen te vrezen om het spook van Kitaro of Enya tegen het lijf te lopen, want wat hij doet verschilt in essentie niet van wat Brian Eno of Tangerine Dream hem voordeden. En dat krijgt al heel lang gewoonweg het etiket ambient opgekleefd. Tot mierzoete muzak glijdt Prana nooit af zodat ook Josh Burke zich geen zorgen moet maken over Gods Toorn.