Intussen is hij een tweede leven begonnen als schrijver, maar in de jaren 1970 en 1980 maakte Max Goldt cassettes met een zeer persoonlijke instrumentbeheersing, die hij de rubbermind methode doopte. Op deze vinyl heruitgave van een 10inch uit het gezegende jaar 1983 vinden we twaalf tracks (om te komen tot lp-formaat) die ondergedompeld zijn in deze rubbergeest. Goldt gebruikt vooral geprepareerde snaarinstrumenten (akoestische gitaar, sitar) die hij uitsluitend als ritmisch percussie-instrument gebruikt. Deze woelige ondergrond wordt met effecten bewerkt, waardoor we soms ten onrechte het gevoel hebben dat we naar primitieve elektronica luisteren. Tegenover deze vreemde muziekjes plaatst Goldt zijn licht vervormde stem, waarmee hij bizarre verhalen brengt over tantes die stikken in hun cake, of een vrouw die beweert dat haar echtgenoot slechts een symbool is voor de staalcrisis in Saarland. Het totaalplaatje doet wat denken aan the Residents of aan de percussie-uitstapjes van Nurse With Wound, maar laat ons ook dichter bij huis de experimentele Neue Deutsche Welle van Der Plan niet vergeten.