Kleren maken de man, en een mooie cd-hoes prikkelt de hebberige muziekliefhebber. Het Griekse label Inner Ear Records verleidt ons estheten met twee releases van de zangeressen Etten en Nalyssa Green, beiden verpakt in oogstrelende boekwerken. Maar wat vindt het kritisch oor ervan? Etten serveert ons elektro-akoestische liedjes, waarin ze IDM-beats mengt met wat klinkt als harpjes en klavecimbels en zang. Titelnummer Lappuggla begint zeer aantrekkelijk, met een fijn ritme en een oorwurmmelodie. Veel meer gebeurt er niet in, en uiteindelijk eindigt het een beetje onbevredigend a capella. Halverwege de plaat dringt het besef door dat dit exemplarisch is voor de hele plaat. Dynamisch schieten de liedjes tekort en vaak wordt met de veelbelovende intros van de liedjes direct het hoogtepunt bereikt. Productioneel is Etten ook een beetje bij de jaren 1990 en haar platen van Björk en Everything But The Girl blijven hangen. Leuk, maar we hadden toch op iets meer gerekend. Nalyssa Green is meer geworteld in het soort semi-alternatieve pop/rock dat anno 2013 nog steeds ongeveer hetzelfde klinkt als in 1998. Denk aan een plaat als Stories From The City, Stories From The Sea van PJ Harvey of aan een band als The Dresden Dolls. Met de zangeres van die laatste band, Amanda Palmer, deelt ze bovendien de liefde voor progrock-achtige theatraliteit en bombast. Met Blown Away solliciteert ze naar een plek op de soundtrack van een nieuwe Tim Burton-film en het daaropvolgende The Moon kan zo de titelsong worden van een sitcom over dertigers in een Amerikaanse stad met een goed leven en relatieproblemen. The Seed is een niet onverdienstelijke plaat, maar net als bij Etten blijf je toch achter met het wrange idee dat de hoes eigenlijk een stuk indrukwekkender is dan de muziek. Dat kan toch niet de bedoeling geweest zijn.