Met Milan Warmoeskerken en Sun Araw maakten twee jonge talenten hun opwachting. Talenten die toch nog op zoek lijken naar een eigen muzikale taal. Vonden ze die dinsdagavond in Het Bos?
Milan W. wel. Gelukkig maar, want niet zo lang geleden gaf Milan Warmoeskerken in een interview in dit magazine toe wat te worstelen met het status als ‘gitarist van’(Flying Horsman, Condor Gruppe enz.). Met zijn solo synthprojecten probeert hij dan ook zijn ding te doen. Met wisselend succes, volgens ons: als C.Young overtuigde hij, maar optredens als Milan W. in Stadslimiet en op Gonzo’s ‘Mind The Gap bij Klappei’ klonken ons wat te meanderend, te vrijblijvend in de oren. Maar deze passage dus niet. Warmoeskerken grossierde nog steeds in gestylede melancholie maar die was gebalder, meer coherent en misschien ook meer melodieus dan vroeger. Soms schuifelende, dan weer dominante en op de heupen mikkende beats ondersteunden de uit- analoog spul getoverde- dromerige, donkere en (soms) bevreemdende keyboardpartijen. Die zich voor het eerst ook als onderdeel van echte nummers presenteerden. ’t Was dus goed. En daarom kijken wij uit naar ‘Intact’, de eerste langspeler van Milan W. die in september verschijnt.
Nog een album dat ons nieuwsgierig maakte is ‘Professional Sunflow’, want daarop werkt Cameron Stallones aka Sun Araw voor het eerst samen met new age- pionier Laraaji (né Edward Larry Gordon). Hoewel zowel Stallones ( met dub-iconen The Congos) als Laraaji (met het noise-combo Blues Control) al duo-albums is ‘Professional Sunflow’ toch teleurstellend. In die zin dat de vier daarop hoorbare live-opnamen voorspelbaar klinken: de combinatie van Sun Araws ratelende elektronica en geloopte gitaren en Laraaji’s citerpartijen en gebeden resulteren zoals verwacht in meditatieve, ietwat psychedelische en ingetogen soundscapes. Dat was dan ook wat de toeschouwers in Het Bos lauw en smaakloos op hun bord kregen gekwakt. Anders dan voor Blues Control’s concert in KC België enkele jaren geleden stuurde zeventiger Laraaji spijtig genoeg zijn kat. Waarschijnlijk om dat gemis op te vangen trad Sun Araw als ‘Sun Araw Band’ aan: een trio, naast Stallones zelf bestaande uit Alex Gray en J. Leland. Met een gitaar, elektronica en conga’s bracht het trio een viertal abstracte, een keer introspectieve dan weer meer uitbundige en aan ‘Professional Sunflow’ refererende klanktapijten. Of: soundscapes die klonken alsof een impro-groep uit Kinshasa eerst uitgebreid verloren gelopen was in Kingston en daarna hopeloos zijn weg zocht in Brooklyn. De warrige baslijnen, speelse percussie, avant-gardistische elektronica en swingende, jazzy en no wave-achtige gitaarlicks matchten lange tijd niet. Jammer; want het trio leek wel hun weg te zoeken maar vond die niet. Klikken deed het niet echt, puzzelstukjes pasten niet, lego-blokjes klikten niet in elkaar. Resultaat: een optreden dat hoogstens ‘interessant’ kan genoemd worden, zonder ooit echt te beklijven. En daar kon een laatste modderfokker van een groove, opgesmukt met gruizige synths en een fantastische, funky gitaarriff niets meer aan veranderen. Tip: breng volgende keer toch maar die ouwe mee.