Psychedelic Horseshit hebben zichzelf in het verleden tot shitgaze gekroond. Ze doen maar. Bij de naam hoort een attitude en in dit geval bestaat die erin om in interviews zoveel mogelijk tijdgenoten over de hekel te halen. TV On The Radio, Wavves, Vivian Girls, allemaal zijn ze door de vuilgebekte Matt Whitehurst in interviewgewijs te kakken gezet. Bij het genre hoort ook een klank en die bestond er tot hiertoe in om lofi tot een olympische sporttak te verheffen. We hebben de test voor de gelegenheid nog eens gedaan: na één ononderbroken luisterbeurt naar Magic Flowers Droned (2007) klinkt The Jesus And Mary Chain als Simon & Garfunkel. Maar nu is er dus Laced en die klinkt in vergelijking met dat vroegere werk bijna Bang & Olufsen. Twee luisterbeurten lang hebben we ons kapotgeërgerd aan Matt Whitehursts puberaal-cynische toontje, maar eens we dié zure bol hadden doorgeslikt, bleek er eigenlijk best veel te gebeuren, op Laced. Volwassen zouden we Psychedelic Horseshit nog niet noemen, maar ze zijn alleszins goed op weg om de muziek boven de relletjes te laten prevaleren.
De nadruk ligt minder op gitaren en meer op kaduke beats, mank lopende dubbassen en naast de maat stuiterende delaysynths. Black Dice met een hogelijk verkouden Dylan op zang dàt zochten we. Hey, in Another Side duikt er zelfs een snerpende mondharmonica op. Verder horen we kermismuziek zoals kermismuziek zou klinken als wij de burgemeester van de kermis waren (French Countryside), calypsodrums, knisperende kampvuren en junglegeluiden (Tropical Vision) en Eno voor de eerste les casio (Automatic Writing). Maar het meest opvallende nummer is Dead On Arrival, een regelrechte rip-off van Joy Divisions Atmosphere én Just Like Honey van The Jesus And Mary Chain. Faut le faire!
Voor de slechte verstaander als u vindt dat muziek van métier gediend is, en dat een song naast een gat, best ook nog een kop en een staart heeft, dan blijft u beter ver weg van Laced. Alle anderen: hiersweegs!