Voorjaar 2016 speelde het Kodian Trio al eens in de Pletterij in Haarlem. Dat optreden verscheen later als één kant van het cassette-album ‘Volt/Pletterij’. Een perfecte mogelijkheid om vast te stellen hoezeer de groep sindsdien muzikaal gegroeid is. Want zeveneneenhalf jaar later is de groep weer terug op het Haarlemse podium. Weliswaar voor een publiek dat bescheiden is in omvang. Maar dat krijgt wel een concert van megaklasse voor de kiezen.
Destijds bestond het trio trouwens pas een jaar. In 2015 speelden de Britse altsaxofonist Colin Webster, zijn drummende landgenoot Andrew Lisle, gitarist Dirk Serries uit Antwerpen plus – toen nog – de Amerikaanse tenorsaxofonist John Dikeman voor het eerst samen op het Londense jazzpodium Café Oto.
Webster en Lisle waren beiden opgegroeid en afgestudeerd als impro-jazzcats. Dikeman ging al snel weer zijn eigen weg. En Serries was het ‘buitenbeetje’. De in 1968 geboren Vlaming had in de jaren negentig en in het eerste decennium van deze eeuw naam gemaakt als solistische ‘drone-prins’. Een man die onder projectnamen als Fear Falls Burning en Microphonics talloze albums volspeelde met in de minimal en ambient gewortelde klankwolken die hij met zijn elektrische gitaar en versterker creëerde.
Maar toen hij in de eerste helft van het afgelopen decennium de ‘kick’ van het samen improviseren ontdekte was hij er ook meteen aan verslingerd. En Serries koos er in tegenstelling tot veel improvisatoren niet voor om steeds met andere musici te werken. Nee, hij bleef zijn samenwerking met Webster en Lisle trouw en zo werd een loeisterke gelijkzijdige driehoek geschapen. Een powertrio waarbij een voortdurend spanningsveld bestaat tussen de collectieve samenwerking en de individuele vrijheid.
Het optreden in Haarlem begint opmerkelijk ingetogen. Alsof het drietal het publiek alle gelegenheid wil geven de instrumentalisten één voor één onafhankelijk van elkaar goed te beluisteren. Na een minuut of vijf komen ze echter bij het van de groep meer vertrouwde ‘nerveuze’ tempo uit. Toch is het duidelijk dat met name de onderlinge harmonieën geraffineerder in elkaar zitten dan pakweg een jaar of vijf, zes geleden.
De drie proberen elkaar geen vliegen af te vangen – je zou kunnen zeggen dat ze best ‘lief’ zijn voor elkaar, zonder muzikaal te ‘pleasen’. Al heel snel valt Websters fabuleuze speltechniek op, vooral waar het ’circular breathing’ betreft.
Na pakweg een minuut of twintig pakken Serries en Lisle beiden een strijkstok waarmee de eerste de snaren en de tweede de bekkens bewerkt. Lange halen die harmonisch fraai samensmelten en waar Webster zijn langgerekte alt-noten aan toevoegt.
Het is niet zozeer dat de drie goed naar elkaar luisteren – bij de snelheid waarmee vaak gespeeld wordt is dat nauwelijks mogelijk. Het trio voelt elkaar gewoon intuïtief feilloos aan waardoor het totaalgeluid vanzelf meer wordt dan de som van de samenstellende delen. En als ze eenmaal in die ‘flow’ zitten dan lukt ook alles.
De tweede set begint met een hoop gefriemel van Serries, waarna Webster erbij komt en structuur afdwingt. Serries en Lisle weigeren echter om Webster te ‘begeleiden’. Ze volgen noest hun eigen spoor, maar de ‘match’ is perfect. En na een minuut of tien speelt het trio weer op ‘full power’.
Om vervolgens weer wat gas terug te nemen en dan, na en flinke aanloop, is weer een sprong richting hectiek. Het is een voortdurende golfbeweging die echter geen twee keer precies hetzelfde is en dus blijft boeien. Zoals bewoners van de Noordzeekust zich avond aan avond kunnen verwonderen over de schoonheid van de zonsondergang.
,,Dat vind ik het mooie van zo lang met dezelfde groep blijven improviseren,’’ zegt Serries na afloop. ,,Zo creëer je verdieping.’’
Vr 6 oktober 2023 De Pletterij, Haarlem.
Het concert is integraal terug te zien op het YouTube-kanaal van Pletterij Haarlem.