Na tien jaar van stilzwijgen bereikt Reiziger een nieuwe, afgelegen halte. Hier volgt voor jullie ‘Kodiak Station’. Het eerste album van Reiziger in twaalf jaar begint met een korte gesproken introductie. Een van het Vlaamse televisiekanaal bekende stem (Canvas) legt in 28 seconden uit wat ons te wachten staat. Een kleine halve minuut die het schrijven van een recensie geheel overbodig maakt, waarna Reiziger in een klein half uur de beloofde ‘dynamiek, spanning en escapisme’ geheel waar maken. Voortbouwend op het geluid dat op de breuklijn tussen dit en het vorige decennium bij bands als Solbakken, Soda P, Lawn en Reiziger zelf in de BeneLux werd vormgegeven, schippert het kwartet tussen de staccato posthardcore van Fugazi, noiserock van Sonic Youth en de melodische emorock die het eind van de de jaren 1990 kleur gaven. Ingetogen vlammende indierock, waarin dreiging en rust hand in hand gaan. Speels in de arrangementen, zoals in ‘Transgression’, waar beknellende noisegitaren met Pavementesque refreintjes wordt afgewisseld; de knipoog ligt in de schaduw. In de titeltrack is de spanning van het afgelegen ‘Kodiak Station’ daadwerkelijk hoorbaar. De diepe, donkere zee lijkt zich met scherpe gitaren op te maken om de vissersvloot van deze afgelegen post in Alaska op te slokken. Maar het is met ‘Bended Trees’ dat Reiziger het meeste verbaast. Nog steeds werkend met het muzikaal jargon waarbij de gitaar meer wordt getormenteerd dan gestreeld, bouwen de Belgen hier haast een klevende radiosingle, een hit zelfs in een ideale wereld. Zij het met slechts zes nummers, na tien jaar aan omzwervingen langs andere projecten is Reiziger terug. Hopelijk om nu wat langer in het vizier te blijven.
