Na enkele releases als Silent Harbour en Versalife, kruipt Boris Bunnink weer in zijn Conforce-jekker en sluit hij de luisteraar op in zijn wereld. Aan Conforce is ditmaal geen ontsnappen. Kinetic Image is het leven naast de dansvloer, waar je moe verbijsterd je ogen sluit; en je verbeelding de beelden vorm geeft die Conforce in ruwe schetsen op je loslaat. Bunnink neemt je mee naar een diepe en woelige droomstatus. Terwijl de wetenschapper zich hult over titels als Excess Mortality, Abundance Of Selves en Anti-Adaptive State, kruipt de luisteraar dieper Conforces wereld in. Die is warm en comfortabel, tegelijk ook bevreemdend en ingewikkeld. De ritmes draven onstuimig en houden zich dan weer in. Plotse ingetogen erupties die als drones doorheen het opgetrokken basveld rukken. Conforce creëert een wereld en een klank die je gitzwart en overbelicht neer maait. Nummer na nummer, gekluisterd en geboeid, sijpelt Kinetic Image binnen. Conforce houdt vast aan zijn kwalitatieve regelmaat. De luisteraar gaat opnieuw overstag. De schade is onzichtbaar. De verbeelding voorgoed aangetast.