Na enkele bijzondere ep’s is het tijd voor de eerste langspeler van het Oegandese collectief dat de Boegandese percussiecultuur combineert met meer westerse invloeden vanuit de techno en elektronica. Op hun eerdere werk werden alle spanningsvelden van deze combinatie onderzocht en ook live schijnt dit een ware sensatie te zijn. De verwachtingen voor een eerste volledig album waren dus hooggespannen. Misschien te, want ‘Kaloli’ valt eerlijk gezegd een beetje tegen. De voornaamste struikelblokken zijn de eentonigheid, het gebrek aan spanning en daarmee wordt ook de (te) lange tijdsduur een probleem. Er zit te weinig verschil in de nummers onderling waardoor ze op den duur nogal op elkaar gaan lijken en moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Bovendien lijkt er een schevere verhouding tussen de percussie en de elektronica aanwezig te zijn vergeleken met eerder werk. De nadruk op dit album ligt veel meer op de drums en de techno-invloeden lijken een beetje het ondergeschoven kindje te zijn geworden, terwijl juist die evenredige combinatie zo goed werkte. In plaats van een stap vooruit zet Nihiloxica er juist een achteruit, maar misschien werkt dit soort muziek ook niet al te goed in een albumcontext, maar moet het vooral live ervaren worden, want op een podium zal Nihiloxica nog altijd wel een groot feest zijn.