De plaat van het uit Sydney afkomstige garagecombo Straight Arrows verscheen oorspronkelijk in 2010. De plaat kwam echter alleen uit in Australië, op Rice Is Nice. Agitated brengt ze nu wereldwijd op de markt. Daarmee spelen ze in op het succes van een resem bands waar Straight Arrows mee toerde en waar ze heel wat verwantschap mee vertonen. Thee Oh Sees, Ty Segall, Black Lips en Jay Reatard zijn namelijk namen die al wat bredere (h)erkenning genieten, en daar kan dit kwartet zijn voordeel mee doen. De elf liedjes liggen dan ook helemaal in de lijn van eerder genoemde bands. De vibe is die van de jaren 1960, een beetje opgepimpt naar de tegenwoordige tijd. En zonder franjes, want de plaat klokt in op amper vierentwintig minuten, dus de liedjes volgen elkaar snel op en overschrijden de drie-minutengrens nooit. Veel productionele foefjes zijn evenmin aan de band rond Owen Penglis besteed. De liedjes werden eerder primitief op de band gezet, lijken te rammelen en te haperen maar blijken uiteindelijk zo verslavend als wat. De ene keer klinken ze punky als The Ramones, op andere momenten lijken ze de mosterd te halen bij vroege The Rolling Stones of Pink Floyd mét Syd Barrett. Daar voegt Straight Arrows een punky attitude en dito spelplezier aan toe. Het maakt ‘It’s Happening’, al horen we nergens iets speciaals, overrompelends, origineels of vernieuwends, toch tot een goed garagepunkrockalbum waarvan de liedjes op een podium ongetwijfeld nog beter tot hun recht komen.