Hawkwind, Pink Floyd en Ozric Tentacles zijn bands die erom bekend staan (of stonden) een aardig potje te kunnen spacejammen. Verkenden zij de melkwegen die relatief dicht bij de onze zijn gelegen, dan gaat het gemengd Deens / Zweeds / Amerikaanse Oresund Space Collective behoorlijk wat lichtjaren verder. Op het naar zichzelf genaamde debuut hield het collectief zich nog behoorlijk rustig. Er werd ingetogen gemusiceerd, de nadruk lag op de synthesizers en de geconsumeerde paddos waren er van een licht bedwelmende soort. Voor dit dubbelalbum hebben zowel de paddos als de bandleden extra hun best gedaan om hun improvisatietalent inzake geestesverruimende klanken een extra dimensie mee te geven. De meeste nummers zijn lang, heel lang zelfs op cd twee (minstens een kwartier per stuk) maar dat stoort nergens. Als u tenminste houdt van lang uitgesponnen kosmische krautrock waar twee gitaren nevelslierten aaneenkronkelen en de plots opduikende en weer wegdeemsterende gekke geluiden, belletjes en ander ruimteafval je eigen benevelde hoofd niet teveel in de war brengt. Twaalf nummers, honderdzesenvijftig minuten, het is de ideale soundtrack bij een documentaire over het paargedrag bij sterren, de geboorte van een zwart gat of een nevelig Andromeda. Volledig geïmproviseerd, zoals het bij het echte ruimteleven past.