Tien jaar nadat John Callaghan debuteerde met zijn eerste single op het Warp-label, komt hij op de proppen met zijn debuutalbum. Toegegeven, wij hadden nog nooit van de man gehoord, maar wat hij op It Might Never Happen brengt, nodigt ons niet meteen uit tot meer. Nochtans is dit album bij momenten wel te pruimen. Callaghan schrijft songs en fleurt ze op met allerlei elektronische snufjes. Daarbij durft hij zich al wel eens te vergalloperen aan het experiment. Denk aan de knutselkwaliteiten van Beck en de wittiness van een Robyn Hitchcock of Paul Roland. Dat komt het best tot uiting in Cuts Both Ways (Or Not Heartbroken Yet), waarin uitspraken van vrienden en familieleden gesampled worden, terwijl een gewelddadig orgel en de stem van Callaghan het nummer een bombastisch, maar toch lichtzinnige toon meegeven. Of neem My Last Balloon, dat begint als een vrolijke song, maar langzaamaan ontaardt in een mengelmoes van geluiden. Minder gek zijn we van het iets te kitscherige Sunlight For The Soul of het al te abstracte This Time Next Year. Al bij al een album voor mensen die houden van knutselen.