Het nieuwe album ‘Ink Summit’ van Paul Devens bevat acht composities die zijn gebaseerd op field recordings in combinatie met een intensieve digitale bewerking. Het zijn geen lange stukken; Devens heeft zich beperkt, in omvang en in volume. Dat resulteert in mooie, geconcentreerde composities. Ze stellen bovendien de luisteraar voor een aantal boeiende vragen. De stukken op kant A want Ink Summit is uitgebracht op 12inch vinyl bevat field recordings die nog enigszins zijn te herleiden tot een bron. Ik hoor schrapend metaal, een regelmatige cadans en een kraken dat van een tram- of metrostel in de bochten zou kunnen zijn. Of iets dat in de wind ergens tegen aan slaat. Devens bouwt er een ritme mee op dat na verloop van tijd op bijzonder mooie wijze overgaat in zendergeluiden. Ik hoor een repeterend geluid dat me aan een projector doet denken. En hoor ik daar iets als industriële ventilatoren? Misschien telkens mis, maar feit is dat de geluiden herkenbaar zijn. Met de verschillende klanken creëert hij op de ene kant van de lp ritmes; kant B bevat grotendeels abstractere, traag ontwikkelende geluidslandschappen. Devens weet de verschillende geluiden fascinerend in elkaar te schuiven of elkaar te laten opvolgen. Maar fascinerend vind ik ook hoe hier de overgang wordt afgetast van enerzijds field recordings als verwijzingen naar de werkelijkheid, naar hun herkomst, en anderzijds de manipulatie en creatie van een louter auditieve werkelijkheid (een echte compositie, dus). Opeens krijgen de herkenbare klanken ook een nieuwe betekenis.