Het kwartet Amalthea heeft de trein gemist. Meerdere zelfs, en ze waren al niet erg stipt. Ze zochten het station sinds 2004 en vonden het uiteindelijk in 2011. Zweden is nochtans een goede voedingsbodem voor alles wat met stevige postrock te maken heeft, liefst met een stevige scheut metal. Amalthea bleef echter initieel in de screamo hangen, deed er weinig tot niets mee en kon pas in 2011 hun eerste ep uitbrengen. Hopeloos te laat natuurlijk, want het genre was tegen dan al zowat helemaal uitgemolken. En dat is anno nu natuurlijk nog meer zo. ‘In The Woods’ is hun zeven nummers tellende debuut. Eentje waarop alle ingrediënten van het genre aanwezig zijn. Beetje verstillen, geleidelijk opbouwen naar een uitbarsting of twee en dan weer inhouden. Beetje rammen, beetje schreeuwen, beetje pogen te zingen, een harde riff hier en daar en als het even meezit, wat tierelantijntjes. Cleane zang dus op veel momenten, een doordeweekse grunt als het zo eens uitkomt (‘Harm’), een viool, trompet of trombone voor de diversiteit. Amalthea klinkt op zijn best als een kruising van landgenoten Cult Of Luna en de mannen van Isis maar haalt dat niveau meestal niet. ‘In The Woods’ is er een voor genreliefhebbers die er maar niet genoeg van krijgen en verder niets.