De aantrekkingskracht van en de terugkeer naar de postpunk van de jaren 1980 is geen recent fenomeen, wat muziekjournalisten of fans van bijvoorbeeld Interpol, Editors of White Lies ook mogen denken. Ook in de jaren 1990 bleef de invloed van cruciale bands als Joy Division en The Sisters Of Mercy zwaar nagalmen. Dat had destijds minder te maken met commerciële ambities en uitgekiende marketingstrategieën halverwege de jaren 1990 was new wave volgens sommigen al hopeloos gedateerd -, maar met oprechte liefde voor die bands en hun sound. Al mag natuurlijk ook enig epigonisme niet worden uitgesloten. Een van die bands die, vooral in hun beginjaren, de invloed van Joy Division niet onder stoelen of banken kon steken, was het Australische trio IKON. Dat de originele zanger Michael Carrodus enkel te horen op het debuut In The Shadow Of The Angel (1994) en opvolger Flowers For The Gathering (96) – gezegend was met een klok van een bariton die het midden houdt tussen de stem van Ian Curtis en Chris Reed van Red Lorry Yellow Lorry speelt daarbij een meer dan significante rol. Wat IKON toch de moeite waard maakt, is het niveau van hun songs, de kristalheldere productie en de rake sfeerschepping die nergens gedateerd klinken. Nummers als Black Roses, Lord Of Darkness, Condemnation, Persuasion, Life Without End of Stranger Ive Become staan nog steeds fier overeind en ook Fall Apart van Death In June wordt in een uitstekend nieuwe jas gehesen. Het Duitse Echozone zet deze twee vroege en vergeten postpunkpareltjes nu extra in de verf door ze aan te vullen met massas zeldzaam en niet eerder uitgebracht materiaal, en dat telkens met een lijvige bonuscd. Ideale stuff dus voor wie verder kijkt dan de gebruikelijke namen en even goed The Comsat Angels, For Against of het vroege werk van Fra Lippo Lippi weet te waarderen.
Wie met zijn band refereert aan het oeuvre van Charles Baudelaire staat per definitie al met een been in het Gothic-kamp. Het Zweedse duo Les Fleurs Du Mal heeft met I best een leuke debuut-ep uitgebracht, al is het totaal onmogelijk om niet vanaf de eerste minuut in een oncontroleerbare reflex The Sisters of Mercy te roepen. Zelfs de drumcomputer klinkt als die van de vergane glorie uit Leeds! Onderhoudend, maar wij leggen liever First And Last And Always nog eens op de draaitafel.