In Between

Van een vroegere kameraad vernamen we over een concert dat Merzbow ooit gaf, waarbij het verplicht was om te liggen vanwege de hoge tonen waardoor evenwichtsstoornissen konden voorkomen. Bij Steven Vrancken, die zichzelf leerde piano spelen, is het liggen vrijblijvend maar wel aan te raden. Niet vanwege tonen die lijf en leden in gevaar zouden kunnen brengen, maar net het tegenovergestelde. Hij wil met zijn muziek rust en sereniteit uitstralen en daar ook de luisteraar optimaal van laten genieten. Ondanks zijn gebrek (of net daardoor) aan scholing wordt zijn muziek hier en daar toch vergeleken met grote namen als Max RichterNils Frahm en Ólafur Arnalds. Vrancken is afkomstig uit Lier en leerde pas op zijn drieëntwintigste piano spelen op een volkomen autodidactische wijze. Pas enkele jaren later durfde hij het aan om zijn muziek aan een publiek te laten horen, in de vorm van een ligconcert. Inmiddels is hij een hele reeks concerten later, slaagde er in om 10.000 euro in te zamelen via crowdfunding met deze dubbel-cd als uiteindelijk resultaat. Op het eerste schijfje vult hij zijn muziek nog aan met een ijle stem en wat strijkers (viool en cello). Neoklassiek is een bruikbare term voor de tien nummers. Het tweede bevat slechts de helft van dat aantal en is heel ambient gericht. Waar op cd één het begrip afgewerkt nummer nog enige betekenis heeft, is dat op cd twee veel minder het geval. Hier gaat het om zalig wegdromen en genieten van de muziek. De aandacht mag minder gefocust zijn, als de beoogde rust en kalmte maar doordringt tot de toehoorder. En dat doet ze.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
StevenVrancken_VRAN
geplaatst:
di 13 aug 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!