Dit trio uit Londen opereerde eerst als duo. Pas sinds nerdy elektronicamuzikanten Chris Amblin en Matt Parker zangeres Ayu Okakita aantrokken is de band compleet. Hun eerste album Condors maakte een bescheiden indruk op ons. We konden de mengeling tussen de elektronische experimentele pop en de donkere stem wel smaken. Het deed een beetje terugdenken aan de triphop van de jaren 1990. Toch wrong daar ook net het schoentje. Melancholie naar het verleden is ons behoorlijk vreemd. Gelukkig deed de band moeite om het geluid op te tillen naar een niet gedateerd niveau. De bassen voelden dieper aan, de klank was vaak nog iets experimenteler. Het resultaat is iets tussen triphop, postdubstep en soms poppy elektronica. Een beetje verwarrend voor de luisteraar misschien, maar het levert op dit album vaak wel behoorlijke resultaten op. Luister maar naar de dreigende beats in een nummer als Post Six of de donkerte in Violaceae. Deze groep klinkt zoals een band als Lamb anno 2012 zou moeten klinken. En die bewezen vorig jaar met hun album 5 dat ze echt iets te veel waren blijven steken. Dan toch liever een band die wel muzikale stappen naar het nú zet!