Bij nieuw werk van Patrick Pulsinger zijn we bij voorbaat vooringenomen in positieve zin wel te verstaan. De producer uit Wenen maakte in een periode waar men nu het etiket old school op kleeft zalige, freaky techno die discotheken volledig op de kop zetten, wist als geen ander analoge geluiden te integreren in elektronische tracks, maakte zeer interessante uitstapjes naar de jazzy uithoeken van het muziekuniversum en produceerde onlangs ook een plaat van het fel gewaardeerde Hercules & Love Affair. Bovendien is Impassive Skies zijn eerste album sedert een heel lange tijd en dat maakt dat onze luisterorganen op scherp stonden. Het is overigens frappant hoeveel gastmuzikanten Pulsinger uitnodigde voor deze plaat. Dat maakt dat er wel sprongen in stijl te merken zijn maar de man is gelukkig ervaren genoeg om enige coherentie te bewaren. Daar zorgt onder meer de warmte die alle nummers uitstralen voor: al bij het begin van Grey Gardens is dit typerend, in dit geval nog versterkt door een aanstekelijke analoge ritmesectie en dito trompetpassage door Franz Hautzinger. De schitterende zang die G Rizo toevoegt aan Rise And Fall is zonder meer geslaagd en maak het een lekker electrofunky toppunt. Van een andere orde is Future Back: een langoureus traag nummer met Moogsynth en kenmerkende, vreemde gitaar-annex computergeluiden van Pulsingers landgenoot Christian Fennesz. Thong, dat samen met Electro Guzzi werd gecreëerd, had een electromonstertje met krautrock invloeden kunnen zijn maar helaas overheerst hier het gevoel dat de productie er de angel heeft uitgehaald. Ook A To Z, een relatief dwaas, poppy electroclash nummer met vocalen van Teresa Rotschopf is een andere tegenvaller. Desalniettemin bevat Impassive Skies genoeg troeven om het samen te vatten als een sterk geproduceerd, goed te smaken en bovenal dansbaar album.