Geleende sentimenten en indrukwekkende stembanden: dat is wat deze twee nieuwe platen van Mark Lanegan en Josephine Foster met elkaar verbindt. Lanegan, de ex-Screaming Trees-frontman die zich het afgelopen decennium steeds meer ontpopte als een soort Tom Waits light, leeft op ‘Imitations’ een nostalgietrip uit. Hij covert nummers uit de platenkast van zijn ouders, van countryster Andy Williams en Frank Sinatra tot John Cale, aangevuld met wat nieuwer werk van onder andere Chelsea Wolfe en Nick Cave. Lanegan blijft in de meeste gevallen zeer trouw aan het origineel, en wentelt zich met plezier in de rol van klassieke crooner. De nummers zijn vrijwel zonder uitzondering gedragen ballades, die ofwel zeer kaal worden uitgevoerd, of georkestreerd in vette arrangementen zoals ze sinds de jaren 1970 niet meer geschreven worden. Lanegan is opvallend sterk in dit type materiaal, en zijn gruizige stem voegt aan de soms wat kitscherige liedjes een iets ruiger randje toe. Alleen op de paar momenten na dat hij echt afwijkt van de bekendere versies (zoals de opvallend kale interpretaties van John Barry‘s ‘You Only Live Twice’ en ‘Mac The Knife’ van Kurt Weill) vraag je je toch een beetje af wat deze plaat toevoegt aan de veelal goedkoop op rommelmarkten te vinden originelen. Josephine Foster beroept zich al dertien jaar op muzikale structuren uit het verleden. De eerste helft van de twintigste eeuw is haar speelveld: Tin Pan Alley, George Gershwin, Kurt Weill en oude Amerikaanse en Europese folk, met hier en daar een modern psychedelisch randje, zijn de muzikale bouwstenen waarop ze al twaalf platen bouwde. Op haar dertiende, ‘I’m A Dreamer’, neemt ze een kleine afslag naar meer countrygetint materiaal, maar sterk wijkt ze niet af van haar stijl: aandoenlijke liedjes opgebouwd uit kleine woordgrapjes en een uit de jazz age geleende naïviteit, met een klassieke stem gezongen en aangekleed met jazzy pianoriedels, een contrabas en met kwastjes bespeelde drums. Stilistisch klopt alles tot in de kleinste puntjes, maar wat heeft deze muziek nog met ons door crisissen en chemische oorlogen geplaagde heden te maken? Vrijwel niets, maar misschien is dat ook wel precies het punt.