Terry, een kwartet uit Melbourne grossiert in complexloze indie-pop. Langs de neus weg gespeeld, maar toch met een zekere scherpte. Het is charmant balanceren tussen naïeve pop en naar postpunk lonkende rock. Ook tekstueel gaat het van absurde woordspelletjes naar sociale kritiek.
Het kan übercatchy zijn zoals het prijsbeestje ‘The Whip’, dat in één songs heel goed laat horen wie Terry is. Naïef melodietje, een bijna onnozel kinderlijk refrein, maar dan gitaren die naar het einde toe iets bijtender worden. Wij zijn intussen een beetje verslaafd aan het nummer.
Als je de plaat achteloos opzet, zou je kunnen eindigen met charmante niemendalletjes, maar daar zou je de plaat tekort mee doen. Het is vluchtige intelligente, met verrassende details. De simpele orgeldreun in ‘Oh Helen’ waar plots sitarintermezzo’s op volgen. De wisseling tussen mannen –en vrouwenstem die bij momenten creepyklinkt. Of de één minuut punk van ‘For The Field’. Terry mag bij ons altijd langskomen.