‘I’m Picking Lights In A Field…’ van postmetalband Lanayah hinkt op twee gedachten. Dan weer sfeervol, dan weer drammen met rechtdoorzee drumwerk en zang. De nummers rangeren van schone akoestische gitaar à la Agalloch (‘Aspen’) tot de ijzeren gitaren van ‘Staring Blankly’, die niet zo mee kunnen slepen als Isis. Hemelse toetsen nemen het vervolgens over die leiden naar een intermezzo van dromerige ruis duidelijk beïnvloed door de shoegazers My Bloody Valentine. Dat geldt ook voor de krakende effecten van ‘Peak And Core’, waar de volle gitaren zorgen voor een melancholische sfeer. De nummers vloeien naadloos in elkaar over, een overblijfsel van het feit dat Lanayah het album als een enkele compositie opnam. ‘Knife Mirror’ breekt de sfeer echter op, waarna het album niet meer herstelt. Het nummer bungelt met een wel erg aanwezige bas, die de als klokwerk dreinende akkoorden ondersteunt. Doorsnee shoegaze komt weer terug bij de rechtlijnige metalriffs van ‘Carrying Fire’, een laatste keer dat Lanayah het tempo opvoert, na weg te zijn gedroomd tijdens de kalme ambient van ‘Picking Lights In A Field…’. Op de sfeervolste momenten vormt de plaat een verbetering vergeleken met het vorige album ‘Forever In May’, maar de postmetal van Lanayah onderscheidt zich vooralsnog niet.
