Aan zon ongetwijfeld geen gebrek in het Californische Sacramento, maar het vijftal Chrch gedijt overduidelijk beter in vochtige kelders en donkere spelonken. Sinds 2014 brengen ze zompige doom metal met een vette scheut psychedelica, maar op ‘Light Will Consume Us All’ morsen ze bijvoorbeeld ook met black metal, zoals in de afsluiter ‘Aether’. Dat is zeker geen slechte zaak; er zijn immers al meer dan voldoende Black Sabbath coverbands.
Volledig volgens de verwachtingen staan er maar drie nummers op het album –hun tweede na ‘Unanswered Hymns’ (Battleground Records) uit 2015- maar er wordt ruimschoots tijd uitgetrokken om die te laten groeien en evalueren of om van atmosfeer te veranderen. Zo gaat het in opener ‘Infinite Return’ van breekbaar naar beuken en omgekeerd. Dat ruim twintig minuten durende nummer doet door de psychedelische invloeden overigens onmiskenbaar denken aan wat het Italiaanse trio Ufomammut tegenwoordig brengt.
In zijn genre is ‘Light Will Consume Us All’ best een onderhoudende plaat –Chrch kan zich ongetwijfeld moeiteloos staande houden op festivals als Roadburn of Desertfest- maar helaas slaagt de band, zoals zovele in deze niche, er nauwelijks een seconde in om de clichés van het genre te ontwijken, het stoeien met black metal ten spijt.
Een van de interessantere namen uit de Finse (metal)underground, naast Oranssi Pazuzu, is Dark Buddha Rising. Beiden mixen black, doom en sludge metal met massa’s psychedelische (keyboard)effecten en drones; en dat zorgt voor een fris en hypnotiserend geluid dat je zo de zwarte kosmos inzuigt. Stemmen zitten steevast diep in de mix en onder allerlei effecten verstopt; de nadruk ligt op atmosfeer en effect. ‘II’ is ondertussen hun tweede release voor Neurot Recordings na ‘Inversum’ uit 2015.
‘II’ is een ep met daarop twee tracks, goed voor een ruim vijfentwintig minuten durende trip, en hopelijk een opstapje naar een nieuw album later dit jaar. Die ep is behoorlijk intens, niet in het minst door het door merg en been gaande geschreeuw van frontman Jukka Rämänen. Het is minder metal dan avant-gardistische heavy psyche. De orgelklanken in ‘Mahathgata I’ bijvoorbeeld zorgen voor aanknopingsunten met het vroegste werk van Asva, ook al zo’n moeilijk te catalogeren band. Prima ep die doet uitkijken naar meer.