Wie dacht dat folk en experiment elkaar radicaal uitsluiten, moet dringend eens naar deze twee albums luisteren, toevallig ook twee albums van gitaristen. Beide vertrekken in meer of mindere mate van elementen uit de folkmuziek. Soms is dat zoals in het geval van Greg Malcolm niet meer dan een traditionele melodie, waarrond dan een persoonlijk en experimenteel verhaal geschreven wordt. Malcolm komt uit Nieuw-Zeeland en bracht eerder al een album uit op het cult label Corpus Hermeticum. Zijn solo gitaarproject heeft eigenlijk meer weg van een klein ensemble: de man is actief op drie gitaren tegelijk. Eén die hij volledig liet verbouwen zodat ook geluiden die inherent zijn aan het instrument zelf versterkt kunnen worden, en twee gitaren die hij met de voeten bespeeld om zo drones en percussieve elementen in zijn muziek te brengen. Met hypnotiserende effecten tot gevolg. Klinken Malcolms opnames loepzuiver, Ignatz kiest resoluut voor de vuile, modderige klanken van de lo-fi. Ook hier zijn vage echos terug te horen van folk en blues die vermengd worden met slome melodieuze improvisaties en een batterij gitaareffecten. Ignatz is het alter ego van de uit Schaarbeek afkomstige Bram Devens en zijn nummers klinken heel wat minder uitgeschreven dan die van Malcolm. Ignatz houdt er vooral van zich te laten leiden door de ondoorgrondelijke wegen van het moment en toevallige invallen, waardoor alles heel spontaan en fris klinkt. Met voorsprong het beste Belgische debuut dat we dit jaar al gehoord hebben.