Met onze parate kennis, daterend uit een verslagen generatie, zal je het ons niet kwalijk nemen dat we Matt Johnson reflexmatig blijven associëren met de lp ‘Soul Mining’, een drie decennia oude parel. Sinds de jaren 1990 raakten we zijn spoor langzaam maar zeker bijster, en intussen heeft de man zich al vijf jaar omgeschoold tot bedrijfsleider van Cinéola: een luxueuze soundtrackfabriek die de releases in interviewboeken met een harde kaft verpakt. ‘Hyena’ is zijn derde opdracht: een film van Gerard Johnson over de neergang van een corrupte agent, die in de klauwen van Albanese mensenhandelaars terechtkomt. Eerder werkten de beide broers al samen om ons een inkijk te geven in de ziel van seriemoordenaar ‘Tony’. Soundtrack mag je in dit geval nog letterlijk nemen: twintig korte muzikale schetsen die de donkere beelden nog dreigender maken: traag basgepluk en vooral duistere elektronische experimenten, en zenuwachtige beats, tot we onze angstaanval even onderbreken voor de vrolijke(re) electropop van ‘Blondes Before Bedtime’. Of Johnson nu beweging, emotie of dreiging in zijn muziek wil leggen, hij slaagt steeds in zijn opzet, en mede daardoor zijn pure soundtrackalbums als ‘Hyena’ duizend keer interessanter dan de variant waarin enkele los van elkaar staande hits elkaar moeten opvolgen. Dit is muziek die eist om met een bange blik over de schouder beluisterd te worden. En wie een titel als ‘Everybody Wants To Go To Heaven But Nobody Wants To Die’ kan bedenken, heeft voor minstens dertig nieuwe jaren onze steun.
