Nieuwe verkiezingen in Amerika, dat betekent een nieuwe cd voor Ministry. Of zoals Al Jourgensen, die het deze keer zonder zijn maatje Paul Barker moet doen, het stelt: met Psalm 69 slaagden we erin Bush sr. niet te laten herverkiezen, onze betrachting is deze keer om Bush jr. hetzelfde te lappen. Het is natuurlijk een nobel streven, maar of dat met deze plaat ook effectief zal lukken, valt serieus te betwijfelen. De plaat opent sterk met een sample van Bush doorheen de Carmina Burana waarna de vertrouwde motorsound losbarst. Dat belooft. De eerste helft van de plaat is goed te pruimen, al is er weinig vernieuwing onder de zon, en de adoratie voor de vroege Killing Joke valt wel heel erg op. Vanaf World worden de snelheidspedalen losgelaten en dan krijgen we Ministry die een soort We Are The World in elkaar knutselt. Zelden zon zwak nummer gehoord. Beterschap zit er ook daarna niet meer in, of het zou de gimmick moeten zijn waarbij de titel van elk nummer met de letter W begint. De twee hidden tracks, die telkens na een ellenlange stilte tevoorschijn treden, zijn helemaal waardeloos. Echte Ministry-fans zullen deze plaat ongetwijfeld het einde vinden, omdat in hun ogen Jourgensen weinig verkeerd kan doen. Wij vinden dit echter een matig geslaagd schijfje, waarbij de eerste helft er net mee door kan en de tweede helft abominabel klinkt. Houses Of The Molé klinkt als behang met motoren op, en dan drukken we ons nog zwak uit. Zou Jourgensen, ondanks zijn grootspraak dat hij het ook alleen af kan, toch zijn maatje missen?