Laurel Halo debuteerde vorig jaar met de ep ‘King Felix’, een synthipop-plaatje dat ook mooi aansloot bij alle zomerse hypnagogic pop-vibes. Op ‘Hour Logic’, haar nieuwe mini-album, laat ze zien dat ze ook nog meer kan dan alleen maar trendgevoelige deuntjes maken. De plaat begint met een drukke track, waarvan de synthgeluiden nog wel chillwave ademen, maar die door alle ritmes in de richting van de dansvloer wordt geduwd. Oneohtrix Point Never versus T++, zo iets. Verderop neemt de beat verder de overhand, zonder dat de muziek zich ergens echt laat vastpinnen in een genre. ‘Head’ voelt als Maurizio op het strand, maar wordt uiteindelijk gekaapt door dissonante synths, terwijl de twee nummers er na schatplichtig zijn aan alles tussen X-102 en Orbital. Maar ook weer niet, want Halo heeft zeker een eigen geluid, dat er vooral op neer lijkt te komen dat ze veel kan en niet beperkt wenst te worden. Om dat nog even te benadrukken zingt ze ook op twee nummers. Het ene is een synthipop-nummer waarop ze bijna klinkt als Enya, het andere een amorfe ambient-drone track waarin we op haar stem de nacht in drijven. Mooie, afwisselende en zeker ook verrassende elektronica.