Op de persfoto zitten de vijf leden van Gnaw op hun gemak op krukjes te musiceren. Het haar van de meesten is echter veel te lang om voor de oningewijde luisteraar te denken dat de heren stille folkliedjes maken. Vergeet het maar. Het u behoorlijk lastig maken, u ambetant krijgen, ongemakkelijk doen voelen, irriteren, dat zal Gnaw met veel plezier doen. ‘Horrible Chamber’, de titel alleen zegt voldoende, is de opvolger van het in extremere kringen zeer goed ontvangen ‘This Face’ uit 2009. Afknapper van dienst voor velen is het terroriserende vocale bereik van Alan Dubin, inderdaad die van Khanate en O.L.D.. Hij kan ijzingwekkend schreeuwen, maar op ‘Widowkeeper’ horen we duivels gefluister en gemurmel, terwijl de muzikanten ingehouden musiceren met dezelfde intensiteit als wanneer ze in extreme geluidsterreur handelen. Carter Thornton (Enos Slaughter), Jun Mizumachi (Ike Yard), Brian Beatrice en Eric Neuser voorzien Dubin van een dosis spuuglelijke klanken waarop het absoluut niet heerlijk toeven is. Gnaw gaat eigenlijk nog een beklijvende stap verder dan Khanate. ‘Horrible Chambers’ is exorcisme eerste klas, een trip met alleen maar dodelijke slachtoffers die de lelijkheid van het leven nog verder beklemtonen. Dit is misantropie in lawaai gevat, zonder enige verwantschap met black metal te vertonen. Dubin verwoordt het als volgt: ‘We have been working hard creating an extremely unique record that will make people feel ecstatic about feeling bad.’ Wel, ze zijn daar met grootste onderscheiding in geslaagd.