Luc Ferrari was een van de pioniers in de Franse elektronische muziek. Met Pierre Schaeffer en François-Bernard Mâche richtte hij in 1958 de Groupe de Recherche Musicale op, die zich bezighield met het onderzoek naar muzikale mogelijkheden van technologische vernieuwingen. ‘Hétérozygote/Petite Symphonie Intuitive Pour Un Paysage De Printemps’ brengt twee van zijn bandcomposities samen. De eerste, gecomponeerd in 1963, laat horen hoe hij elementen van het baanbrekende werk van Schaeffer op het gebied van musique concrete combineerde met synthetische geluiden en gesproken woord. Maar terwijl Schaeffer zich ten doel stelde om met ‘concrete geluiden’ klassiek gestructureerde composities te maken, gebruikte Ferrari de middelen die hem ten dienst stonden om verhalen te vertellen, films voor de oren te maken, emotioneel (soms ook erotisch) geladen landschappen te schilderen met klank. De titel ‘Hétérozygote’, een organisme dat verschillende bouwstenen in zijn erfelijk materiaal combineert, verwijst naar de werkwijze die in dat vroege werk in een ruwe vorm hoorbaar is. Het stuk is aanzienlijk minder streng dan de muziek van Schaeffer. De voorliefde die Ferrari had voor spraak treedt al onmiskenbaar naar voren, onder meer in een man die in het Duits mensen vraagt om te vertrekken vanwege opnamen. Ook in ‘Petite Symphonie Intuitive Pour Un Paysage De Printemps’ uit 1973 is het een van de componenten in de muziek. Maar hier is alles veel meer geïntegreerd. Vervlochten melodieën van drie blokfluiten vormen een doorlopende laag, waar hij opnamen overheen projecteert die hij op het platteland gemaakt heeft. Schapen, honden, pluimvee, insecten; maar ook mensen die hij er ontmoet. De sfeer is idyllisch, arcadisch. Een geïdealiseerd boerenlandschap in een jaargetijde van groei en warmte. Deze muziek wordt beschenen door een brede, humane glimlach.